هر که بی او زندگانی می کند

گر نمی میرد گرانی می کند

من بر آن بودم که ندهم دل به عشق

سروبالا دلستانی می کند

مهربانی می نمایم بر قدش

سنگ دل نامهربانی می کند

برف پیری می نشیند بر سرم

همچنان طبعم جوانی می کند

ماجرای دل نمی گفتم به خلق

آب چشمم ترجمانی می کند

آهن افسرده می کوبد که جهد

با قضای آسمانی می کند

عقل را با عشق زور پنجه نیست

احتمال از ناتوانی می کند

چشم سعدی در امید روی یار

چون دهانش درفشانی می کند

هم بود شوری در این سر بی خلاف

کاین همه شیرین زبانی می کند